Yıllardan beri sürdürülen yılkı, atların kaderidir… Yaşını doldurmuş atlara artık bakacak gücü olmayan sahipleri, kışın dağlara bırakmaktadırlar. Bu atlar, kışı dağda geçirebilirlerse, bir dahaki yaza, yeniden daha güçlü bir şekilde çalışabilecek duruma gelmektedirler.
Dorukısrak da bu kaderi yaşayacak atlardan biridir. Doru, bu nedenle çok erken tanışır yılkı geleneğiyle. Doru daha koşmayı bile doğru dürüst öğrenememiş bir taydır. Annesiz yaşamak için henüz çok küçüktür. Ancak doğuştan getirdiği yeteneklerden, özgüven ve özgür ruhlu oluşu, onu diğer taylardan farklı kılmaktadır. Doru’nun annesi Dorukısrak ise artık yaşlanmıştır. Yılkı onu beklemektedir.